De hoopvolle commentaren waren al vóór de start in Lille niet van de lucht: Een handvol kansen op ritzeges lagen er voor Mathieu van der Poel in de eerste Tour-week. En inderdaad, in de tweede rit greep Matje de ritwinst en de gele trui. Wel in een blakende vorm, die nog niet aan slijtage onderhevig was. Maar waar de roependen aan de kant kennelijk geen of weinig rekening mee hadden gehouden was ‘de zwaarte’, oftewel het lichaamsgewicht van onze nationale held. En hoe zwaar ‘zwaarte’ weegt bleek in de volgende etappes. Bij elk heuveltje, bij elk verdraaid steil klimmetje moest VdP aanzienlijk meer kilo’s omhoogtrappen dan zijn naaste concurrenten. En dat telt op, zoals op de Muur van Bretagne te zien was. De Muur, die hij in een vorige Tour-editie nog glansrijk als eerste bedwong, was nu het bewijs dat al die steile meters in de voorafgaande dagen echt slopend waren geweest. Wat zich overigens de dag daarvoor al had aangekondigd, toen hij nog net 1 seconde overhield op Pogacar, na een lange ontsnapping met een kopgroep.
Deze Pogi, vedergewicht in vergelijking, is trouwens nu al weer ongenaakbaar: 7 etappes, 2 keer winst en 2 keer tweede. Kan dat nog wel leuk worden in de bergen?
Grappig om te zien hoe een gezelligheidsclubje sprinters samen de benen spaarden voor het eindschot in beide dagen van dit weekend....